AGIA GALINI (Kreta) Op het schip in de haven van Agia Galini in het zuiden van Kreta stonden Arabische letters. De havenpolitie had er een drijvende gele slang omheen gelegd om de olie tegen uit het varende wrak tegen te houden. Er was niemand meer aan boord.
Volgens de man die met zijn hond over de kade kuierde, was het afkomstig uit Libië dat hier hemelsbreed zo’n 300 kilometer zuidwaarts ligt. Hoeveel vluchtelingen er waren, wist de man niet. En waar ze gebleven waren? De man wees over het dorp heen; ‘Athens’. Alles in Griekenland dat niet meteen voor de hand ligt, móét iets met Athene te maken hebben, weet iedere Griek die niet in Athene woont.
Ik maak een paar foto’s van het schip in het gemene zonlicht van net na een hoosbui boven het stadje.
Het was begin juni, toen we in Agia Galini waren. Inmiddels zijn we nauwelijks drie maanden verder en moet ik nog vaak aan dat wrakke schip aan de kade denken. Er ia sindsdien veel gebeurd. ‘Gister ondenkbaar, morgen een feit’, zong Huub van der Lubbe laatst in een liedje.
Toen wij op Kreta waren, moest de echte Griekse crisis nog beginnen. Wij zagen armoede en gelatenheid, maar geen crisis en wanhoop. De beelden van de lange rijen voor de geldautomaten een paar weken later op tv, leken uit een andere wereld te komen. Plotseling leek alles bloedserieus. De crisissfeer in Brussel, het onvermijdelijk lijkende Grexit, de eieren voor zijn geld van Tsipras...
En net toen we ervan overtuigd waren dat we de komende maanden geconfronteerd zouden blijven met de nasleep van de Griekse crisis, draaide eind augustus het perspectief opnieuw en zagen we dagelijks de beelden van de bootjes met vluchtelingen op de stranden van Kos en Lesbos die we op hun reis verder Europa in zouden volgen.
Van het zorgenkindje van de EU was Griekenland een bruggenhoofd voor duizenden wanhopige Syriërs geworden. Wie dacht er op dat moment nog aan de Griekse crisis? Wie dacht er nog aan Alexis Tsipras. En hoe heette die kale minister van Financiën met z’n motorfiets ook al weer …
(september 2015)