CORFU (Griekenland) In de meeste Corfu-gidsen staat Pelekas te boek als een bergdorp voor excentriekelingen en hippies. Misschien dat de oudere inwoners van het dorp zich daar nog iets van herinneren. De enige excentriekeling vandaag is de lange man op leeftijd die onschuldige voorbijgangers goedmoedig, luidkeels en ongevraagd de weg wijst.
Verder is iedereen in Pelekas volstrekt normaal. De man van Café Pelekas die de tweede dag al weet wat we gaan bestellen. Katerina van Papanagiotou Travel voorin het dorp die alles weet over Pelekas en de natuur. De dorpspastoor met uiteraard een wilde Raspoetin-baard die de hele dag met kratjes aardappels en groente heen en weer scheurt op zijn gemotoriseerde driewieler. De bakkersvrouw die jouw brood al uit het schap pakt voor je binnenkomt. Maria van de autoverhuur met haar aanstekelijke lach. De dame van de souvenirwinkel die voorzichtig informeert of wij in Nederland wél iets met de Europese verkiezingen hebben. De kelner met het lange haar die ons toewuift vanaf het hoge terras van Antonis. Sophia van de supermarkt, de zuster van Katerina, die meestal in geen velden of wegen te bekennen als we haar winkel binnenkomen en pas opduikt als al onze inkopen naast de kassa liggen.
Pelekas is geen dorp van een onvergetelijke schoonheid, maar de mensen van Pelekas vergeet je je leven lang niet. Na een paar dagen op het naburige Paxos betrappen we elkaar erop dat we het over 'thuis' hebben… Thuis in Pelekas…
In het dorp hebben ze ons overigens ook gemist. De vrouw van het café vraagt hoe we Paxos vonden. We hadden het er niet met haar over gehad.
Mensen missen je alleen als zij jou kennen en jij hen kent. Als is het alleen maar op het eerste gezicht.
(juni 2009)