SEVILLA (Spanje) Bij Sevilla hoort rumoer en lawaai. Dit is niet negatief bedoeld, begrijp me goed. Beter zou het zijn om hier een positiever woord als 'geroezemoes' te gebruiken, ware het niet dat het geproduceerde geluid dit woord minder voor de hand liggend maakt. Al op een paar straten afstand hoor je het pleintje liggen waar ze buiten aan de bar een biertje drinken.
De Sevillianen zijn luidruchtig omdat ze elkaar veel te vertellen hebben, vermoed ik. Omdat iedereen veel te vertellen heeft en het niet in de Sevilliaanse aard ligt om voortdurend te wachten tot de ander uitgesproken is, is het overal binnen de kortste keren een herrie van jewelste.
De Sevilliaanse conversatie in zijn meest authentieke vorm is te beluisteren in de grote bars in het centrum waar iedereen aan het begin van de middag komt lunchen met een broodje, een lekker schaaltje met het een en ander en een glaasje erbij.
Ga bijvoorbeeld 'ns naar Bar El Patio in de Calle San Eloy. De achterkant van de zaak is een grote betegelde zittribune waar je over elkaar heen klimmend en excuses mompelend naar boven klimt. Af en toe gaat iemand per ongeluk in het bord van iemand anders staan. Of wordt er een glas rode wijn naar beneden geschopt. Kortom het is buitengewoon gezellig in El Patio en iedereen kakelt er lustig op los.
Boven het lawaai van de clientèle uit slaagt het personeel, dat elkaar achter de bar staat te verdringen, er moeiteloos in om de zaal in te roepen als er weer een bestelling klaar is. De betreffende klant hoort als door een wonder dat zijn bord klaar staat en baant zich een weg door de menigte naar beneden richting bar. Betalen doe je pas als je weg gaat. Zo hoort dat in Sevilla.
(december 2012)