MÉRIDA (Spanje) Op bevel van Keizer Augustus werd in 25 v.Chr. Augusta Emerita gesticht; later ‘verspaanst’ tot Mérida (West-Spanje). Langs de oevers van de Guadiana lag voldoende vruchtbare grond om de veteranen een onbezorgde oude dag te garanderen. Als een van de eerste gebouwen liet Augustus in Mérida een enorm theater met meer dan 5000 zitplaatsen bouwen.
Ik zit op een bankje in het Teatro Romano en tel 32 pilaren in de enorme achterwand. Ik denk aan het kennelijke gemak waarmee de Romeinen tweeduizend jaar geleden de hele, hun bekende wereld naar hun hand wisten te zetten. Ook hier op de droge vlaktes in het westen van Spanje realiseerden ze in luttele jaren tijd hun eigen vertrouwde wereld.
Het optreden van de Romeinen heeft altijd iets hooghartigs, maar dat is een verkeerd woord. Het ging vanzelf. Zo ‘hoorde’ het nu eenmaal. Het marmer was Spaans, net als het graniet, de baksteen en het hout. Ook vrijwel iedereen die aan Mérida gebouwd heeft, zal Spanjaard geweest zijn. Het resultaat was echter zonder enige aarzeling Romeins. Het concept was te helder, te dwingend om enige ‘couleur locale’ toe te staan.
Het snerpende fluitje van de bewaker die van de schoolklas iets meer respect voor het monument vraagt, brengt me tweeduizend jaar verder. De man heeft gelijk. Zonder respect van al die generaties die ons voorgingen, zou er niets meer van het Teatro Romano over zijn. Blijf fluiten, señor.
(juni 2003)